دسته: مطالب

آنچه در ابتدا باید به آن اشاره کرد مفهوم کار در ارتفاع است، طبق تعریف وزارت کار:

” هر کار یا فعالیتی که موقعیت انجام آن در ارتفاع بیش از 1.2 متر نسبت به سطح مبنا انجام گیرد”

و تعریف سطح مبنا طبق همین آیین نامه:

” اولین سطح زیرین جایگاه کار یا سکوی کار در ارتفاع که بصورت ایمن گسترش یافته است”

پس مطابق این آیین‌نامه، رعایت ایمنی برای انجام فعالیت در ارتفاع و بهره بردن از مزایای آن در ادامه الزامی خواهد بود.

مستقل از نوع فعالیت در ارتفاع، آنچه مد نظر است اینکه بودن در ارتفاع ذاتا خطراتی با خود دارد، از جمله احتمال سقوط.

بنابراین همواره باید برای جلوگیری از سقوط تمهیدات لازم اندیشیده شود، راه‌هایی برای مهار و یا جلوگیری از سقوط.

منظور از جلوگیری از سقوط این است که طوری برنامه‌ریزی و رفتار کنیم که بطور کلی شخص در موقعیتی که امکان سقوط وجود دارد قرار نگیرد، اما مهار سقوط به معنی به حداقل رساندن خطرات و آسیب‌های احتمالی ناشی از سقوط است.

برای این کار است که شخص نیاز به ابزاری برای مهار سقوط دارد. صرف‌نظر از ابزار مورد استفاده، یک رشته طناب ( و در برخی موارد کابل ) جهت این کار استفاده می‌شود، که کاملاً مجزا از طناب اصلی دسترسی و غالبا در کارگاه مجزای از آن متصل و مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این طناب (یا کابل) هم‌راستای طناب دسترسی اصلی که شخص روی آن مشغول انجام فعالیت مورد نظر در ارتفاع است، قرار دارد و صرفا جهت مهار سقوط ناشی از قطع شدن اتصال شخص از طناب اصلی دسترسی مورد استفاده خواهد بود، بدین معنی که در شرایط عادی و ایمن هنگام کار، که شخص در حال انجام فعالیت مورد نظر است، نباید برای کاری دیگر مورد استفاده و تحت فشار قرار گیرد. به بیان دیگر این رشته طناب ( یا کابل) همواره بدون بار و آزاد است و فقط در شرایط اضطراری و هنگام بروز خطا مهارکننده‌ی سقوط شخص خواهد بود، و به این صورت از بروز آسیب جدی‌تر به شخص جلوگیری خواهد کرد.

آنچه در ادامه به آن خواهیم پرداخت «تجهیزات حفاظت فردی» است که اختصاصا برای کار در ارتفاع با طناب مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

تجهیزات حفاظت فردی

این تجهیزات که با نام اختصاری PPE نیز شناخته می‌شود، تجهیزات مورد استفاده‌ی هر شخص برای حفاظت در برابر خطرات احتمالی در محیط کار است.

و همانطور که از نام آن برمی‌آید بطور اختصاصی برای هر شخص درنظر گرفته شده است و هر شخص برای ایمنی خود در هنگام کار در ارتفاع باید از آنها استفاده کند.

برای قیمت گذاری انجام کارهای با طناب در ارتفاع چند روش پیشنهاد شده که بطور خلاصه اینطور است:

۱- در روش اول میتوان با مبنا قرار دادن قیمت انجام کاری بر روی زمین و احتساب ضریب حداقل دو تا سه برابری، قیمت انجام همان کار در ارتفاع را بدست آورد، باید توجه داشت که این روش برای محاسبه‌ی قیمت کارهایی است که اولا به روشی مشابه روی زمین انجام می‌شود، و ثانیا حجم کار به قدری است که قابل محاسبه‌ی مثلا متری باشد. این روش مناسب کارهای با حجم بالا و زمان‌بر است.

۲- روش دوم بر مبنای تخمین زمان مورد نیاز برای انجام کار است که از به ازای هر روز حداقل ۸۰۰ هزار تومان شروع و بسته به توان و تخصص مورد نیاز برای انجام کار، همچنین ابزارهای مورد استفاده در کار مبلغ افزایش پیدا می‌کند. در این روش انجام کار زیر یک روز نیز همان یک روز در نظر گرفته می‌شود. این روش برای کارهای کمتر از یک روز مناسب است.

۳- در روش سوم که بیشتر برای کارهای پراکنده در نقاط مختلف سازه یا بنا مناسب است، با شمارش تعداد فرود ( هر بار طناب ریزی) تخمین انجام می‌شود، در این روش هر فرود (طناب ریزی) از حداقل ۴۰۰ هزار تومان بعنوان قیمت پایه و متناسب با تخصص و توان مورد نیاز، مبالغ بالاتر قیمت‌گذاری می‌شود.

باید توجه داشت در روش آخر عملیات مورد نظر نیازمند زمان زیادی برای اجرا نیست ( اصطلاحا خرده‌کاری و غالباً کمتر از یک روز )

نکته: مبالغ متعلق به پاییز و زمستان سال ۹۹ است!!!

باید گفت که برای انجام کارهای مختلف در هر زمینه‌ای، راههای مختلفی وجود دارد. یکی از راههای انجام کارها در شهرهای بزرگ و کوچک امروزی بدلیل افزایش ارتفاع سازه‌ها و همچنین شلوغی برخی فضاهای شهری، استفاده از روشی خاص جهت دسترسی به نقاط مختلف سازه‌ها و انجام وظیفه‌ی محوله روشی است که با نام دسترسی با طناب ( زیرشاخه‌ای از کار در ارتفاع) شناخته می‌شود.
در این روش، متخصص انجام کار، صرف‌نظر از وظایف مورد نظر، جهت دسترسی به محل انجام کار از طناب و سایر ابزارهای مرتبط استفاده می‌کند، این روش خود نیازمند آموزش و استفاده از تکنیکها و ابزارهای خاص می‌باشد. به این صورت که انجام دهنده‌ی کار مذکور پس از اجرای تکنیک دسترسی و رسیدن به نقطه‌ی مورد نظر به انجام وظیفه می‌پردازد.
استفاده از طناب می‌تواند جهت دسترسی و همچنین ایجاد نقطه‌ی حمایتی پشتیبان ( که اصطلاحاً حمایت دوم نیز نامیده می‌شود) باشد.
بدین ترتیب کاربر به یک رشته طناب برای دسترسی و رشته‌ی مجزای دیگری برای پشتیبانی و ایمن سازی نیاز خواهد داشت. استقرار کاربر بر روی طناب دسترسی ( اصلی یا اول ) بوسیله‌ی ابزارهایی که با نام عمومی ترمز طناب شناخته می‌شوند صورت می‌گیرد. همانطور که از نام این ابزار پیداست برای ایجاد اصطکاک مضاعف بر روی طناب و جلوگیری از حرکت خارج از کنترل آن استفاده می‌شود، که در حالت غیر فعال ( در هنگامی که کاربر ابزار را به حال خود رها کرده) باید بطور کامل قفل شده و بدون دخالت شخص قابلیت حرکت و رهاسازی خودبخودی نداشته باشد.
ابزار مهم دیگری که در این تکنیک مورد استفاده قرار می‌گیرد نوع خاصی از کمربند ایمنی بدن است که با نام‌های «هارنس» یا «صندلی صعود» ( Climbers Seat Harness ) نیز در تعاریف آمده است. در اصل این ابزار نقطه‌ی اتصال شخص به ابزار فرود ( ترمز فرود) و در ادامه به طناب دسترسی است.

به این ترتیب معلوم می‌شود که دسترسی با طناب بخشی از فرآیند انجام کارهای مورد نظر ماست، و پس از آن نیازمند شخصی هستیم که بتواند از پس امور محوله برآید، پس نیازمند یک نیروی متخصص (مثلا جوشکار یا نقاش و…) هستیم که بتواند بعد از دسترسی، مطلوب ما را عملی سازد.

آنچه باید در ادامه مورد توجه قرار گیرد توانایی حفظ ایمنی حین انجام کار در ارتفاع است، و اینکه ارتفاع چیست؟!

• 

• 

• 

• 

• 

•